Technologia CWDM (ang. coarse wavelength division multiplexing) i DWDM (ang. dense wavelength division multiplexing) to obie technologie wykorzystujące WDM. Obie są podobne pod względem zasady działania, ale różnią się znacznie w niektórych specyficznych cechach i scenariuszach zastosowań, aby sprostać potrzebom różnych zastosowań.

WDM, to multipleksowanie z podziałem długości fali, to technologia komunikacyjna, która łączy szereg sygnałów optycznych niosących informacje, ale o różnych długościach fal, w jedną wiązkę i przesyła ją pojedynczym światłowodem; po stronie odbiorczej sygnały optyczne o różnych długościach fal są rozdzielane za pomocą pewnej metody. Technologia ta pozwala na jednoczesne przesyłanie wielu sygnałów jednym światłowodem, a każdy sygnał jest przesyłany przez określoną długość fali światła, która jest kanałem falowym. Zastosowanie technologii WDM całkowicie zmieniło sposób przesyłania danych. WDM znacznie zwiększyło pojemność przesyłania danych, znacznie poprawiło wykorzystanie światłowodu, zminimalizowało zapotrzebowanie na dużą ilość okablowania, skutecznie obniżyło koszty i uczyniło ją kluczową technologią w poszukiwaniu wysokowydajnej, opłacalnej infrastruktury przesyłania danych.

Jak wspomniano powyżej, zarówno CWDM, jak i DWDM wywodzą się z technologii multipleksowania z podziałem długości fali, ale różnią się trybem falowym i scenariuszami użytkowania. CWDM to tania technologia transmisji WDM dla warstwy dostępowej sieci miejskich. Najważniejszą zaletą CWDM jest niski koszt sprzętu. DWDM może osiągnąć dużą pojemność transmisji danych na istniejących urządzeniach technologii światłowodowej, unikając kosztów i złożoności układania nowych światłowodów i jest szeroko stosowany w dziedzinie komunikacji optycznej, takich jak szkieletowe sieci światłowodowe, dostępowe sieci światłowodowe i centra danych.